कविता

आरश्यात बघितलेले

विखुरलेले प्रतिबिंब

मागोवा घेतंय मनाचा

आणि थांगपत्ता लावतोय

त्या शरीराचा

हिशोब लावतोय

हाती लागलेल्या स्मृतींचा

आणि निसटत्या क्षणांचा

विणतोय पाश

भौतिक सुखाचा

तरीही बेभान होऊन

नाचतोय

जीवन जगण्यासाठी ......

अनघा हिरे

स्त्री जातीच्या देहात

फिरतीय वर्तुळाकार

मदमस्त जगतांना

वेदनेच्या खोल डोहात ,

नसूनही
सगळ्यात असल्यासारखी
करतेय क्षमा याचना
आणि
क्षमा देखील
करतेय प्रयत्न
निर्विकार असण्याचा
आणि
रंगवतेय चित्र विचित्र
रंगात स्वतःला
ओठावर हसू ठेवून
चालतेय गर्दीतून
कुणाच्या नजरेस न पडता
सतत

*************************

**स्वप्नात

वाटेवरील स्वप्नात

हवे हवे से सर्व
अकल्पित अन अन्मत्त
वास्तव ,
मनाच्या मुक्त संचारास
वाट करून देतंय
आणि धग धरू पाहतंय
वणवा पेटवण्यास
स्वप्नातच ..........

अनघा हिरे

**साद

प्रतीक्षेच्या क्षितिजा पलीकडून

हळुवार जवळ भासव
तसच तुझ अस्तित्व ,
अविरत चितारलेल्या
स्वप्नातून तुझ येण,
माझ्या वास्तव जीवनात
प्रत्यक्ष उभारण्यास ,
रोम रोम विव्हळणा -या
माझ्या कनात बसलेल्या
तू आणि तुझ्या स्मृती ,
सांग हे सगळ वास्तवात आहे ना !
एक हलकीशी साद तुला घालू ना !

अनघा हिरे
नासिक

**मन डोह

मनाचा डोह त्यात गुंतत जावं खोल खोल
हवा हवासा एकांत आणि दुरदूर वर पसरलेली शांतता
न कसला गलका न कसली साद
बस आपलं एकट एकट निरंतर...

मग नकोय कुणाची लुडबुड नकोय सहारा
बस आपलं शांत शांत सतत ...
ह्या शांततेच्या काळोख्या जाळ्यात
गुरफटून घ्यावे स्वतःला कधीही बाहेर न पडायला
अन द्यावं झोकून त्या डोहात
खोल खोल खूप खोल....

अनघा
-------------------------------------------------------------------

**कुणकुण

तिने जरा कूस बदलली

स्व अस्तित्वाच्या धक्याला

घाबरले सगळे अनं

मिळेल ते शस्त्र घेऊन

लागले चिरफाड करायला

विसरले आत्मीयता अन प्रेम

भरभरून तिनेच दिलेले

जिंकण्याच्या मस्तीत फुत्कारले

जयघोष?

काहीतरी हरवल्याचा …।

अनघा